Een tijd geleden twitterde ik al, dat ik het ongelooflijk en schokkend vind hoe sommige werkgevers met hun medewerkers omgaan. Vandaag heb ik weer van dichtbij een sterk staaltje mismanagement en onmenselijkheid ervaren.
Onze lieve oppas, die al 2 jaar met veel toewijding en liefde 2 middagen per week onze zoon opvangt, werkt ook al 15 jaar (waarvan bijna 9 met vast contract) als vaste oppas voor een gezin met 3 kinderen. Maar ja, kleine kinderen worden groot (heel gek, dat gebeurt van de ene op de andere dag). En nu is ze niet meer nodig en wordt ze als oud vuil op straat gezet. Onnodig te zeggen wat een emotioneel leed (naast het financiële) dat teweeg brengt: jarenlang heb je als deel ven een gezin meegedraaid (zo werd het ook verwoord), nooit te beroerd om extra werk te verzetten, om zonder geld te vragen over te werken, de kinderen te overladen met veel liefde en vervolgens word je behandeld als 'zomaar een werknemer'. Een werknemer, die teveel kost, die ook nog een operatie moet ondergaan, die je dan ook nog moet doorbetalen, die als last wordt ervaren. En die je dus maar dumpt zonder enige menselijkheid, empathie of mededogen. En die je dan 1 maand ziektewet (op dringend advies van de arbo-arts) direct maar kort op haar salaris (70%). OK, dat mag wettelijk, maar is dat dan nodig? Hangt daar het voortbestaan van je onderneming van af?
Ik ben boos en teleurgesteld dat door pure zakelijkheid de medemenselijkheid totaal wordt vergeten. Dat kan toch anders? Ja, dat kan en gelukkig zie ik dat ook wel om me heen. Afscheid nemen van een medewerker op een menselijke en empathische manier, waardoor iemand in ieder geval terugkijkt op een fijne werkervaring met behoud van zelfwaardering, zelfrespect en zelfvertrouwen.
Ik doe een oproep aan alle werkgevers, managers en anderen die onverhoopt afscheid moeten nemen van een medewerker (en check eerst of het 'moeten' is, zijn er geen alternatieven?): Wees een mens en toon je hart!!
