Loslaten en afscheid

Ik schreef er al eerder over, over het loslaten van gedachten, gepieker en getwijfel. Gedachten, die als een Roze Olifant door de porseleinkast van je hoofd banjeren.

Soms word je in het leven echter ook gedwongen om afscheid te nemen van een persoon. Van een geliefde, van een goede vriend(in) of naaste die je dierbaar is, je partner. Ofwel door ziekte en overlijden of door het verbreken van een vriendschap, een relatie, een huwelijk.

Je gedachten en gevoelens zijn dan heel dubbel. Hoogstwaarschijnlijk heb je mooie herinneringen aan die persoon, beelden van hoe het was samen, wat een mooie avonturen je hebt beleefd, welke fijne gesprekken je hebt gevoerd, de lol die je samen had. Toch kost het moeite om daar met een glimlach aan terug te denken; al het moois wordt in eerste instantie overschaduwd door het verdriet van het afscheid. En Vasalis schreef het al: "En niet het afscheid nemen doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn".

De realisatie, dat je de persoon echt niet meer zult zien, dat het echt voorbij is, is een pijnlijke. Een verdrietige gedachte, die je eigenlijk nog niet wilt toelaten. Dat is zo definitief. In het geval van overlijden is dat ook zo, er is nog nooit iemand opgestaan uit de dood. Al zal je ook niet de eerste zijn die meent de overledene ergens te zien verschijnen, meestal op momenten dat je er niet op bent voorbereid. Waardoor het ineens weer tot je doordringt: "Het kan niet, hij/zij is er niet meer".

Maar wat als het om een verbroken relatie of vriendschap gaat, vooral wanneer je zelf de breuk niet had gewild? Dan speelt er nog iets extra's mee, namelijk de hoop. Hoop dat het weer goedkomt, hoop dat je de ander 'spontaan' weer tegenkomt, de hoop dat de toekomst toch ineens een andere wending krijgt. Een hoop die wordt gevoed door je gedachten, die eindeloos het verleden blijven analyseren: "Wat als ik dit had gedaan, wat als ik dat had gezegd?". Of gedachten die juist de toekomst proberen te voorspellen of te beïnvloeden:""Stel dat ik zus doe, zal het dan toch...?

Gekmakend, want het verleden is niet meer te veranderen. En de toekomst heb je ook niet in de hand, in elk geval niet wat het gedrag en keuzes van de ander betreft.

Zit er niet veel anders op, dan in het nu te blijven leven. En de toekomst van jezelf wel ter hand te nemen, maar alleen op dat terrein waar jij invloed op hebt, namelijk jezelf. Niet die ander. Je mag het verdriet toelaten, je mag boos en gefrustreerd zijn, het heeft ook tijd nodig om dit te verwerken. Maar probeer er niet in te blijven hangen, richt je op je kracht, je dromen, je wensen en hoe jij die gaat bereiken, zonder die ander.

Dan gaat het je lukken om het verdriet en die ander los te laten. En toveren die mooie herinneringen uiteindelijk vanzelf weer een glimlach op je gezicht.

En kijk en luister anders eens hiernaar...Let it Go!