"Je moet het loslaten" is een veelgehoord en ongetwijfeld goedbedoeld advies aan iemand die zich ergens over opwindt, ergert of piekert. Over het woordje 'moeten' heb ik het dan nog niet eens; in deze individuele tijden laat niemand zich meer vertellen wat ie moet doen, dus dat terzijde. Het zit 'm vooral in het advies 'los te laten'.Tja, en dat weet je zelf natuurlijk ook wel. Natuurlijk moet je het loslaten, het sop is de kool niet waard, van al dat gepieker en opwinding heb je vooral zelf last. Maar het is wel makkelijker gezegd dan gedaan. Als loslaten zo simpel was, dan had je dat toch allang gedaan?
Je kunt iemand net zo goed vragen om toch vooral niet aan een roze olifant te denken. Mislukking verzekerd, alle gedachten worden vervolgens omvergelopen door dit kleurrijke beest. Hoe harder je vecht om een gedachte of emotie te negeren of los te laten, hoe hardnekkiger deze zich aan je opdringt.
Maar wat dan wel te doen? Bedenk eerst en vooral dat wij niet zozeer reageren op een situatie zelf, maar op hoe wij die situatie zien en ervaren. Dus in plaats van jezelf te dwingen los te moeten laten, kun je je richten op de gedachten die je hebt. Misschien denk je: de dingen moeten altijd lopen zoals ik dat wil. Of: alle mensen moeten zich gedragen volgens mijn normen en waarden. En: alles wat ik doe moet altijd helemaal goed gaan, er mag niets fout lopen.
Hoe waar zijn zulke gedachten? Zijn ze realistisch? Zijn ze wellicht een tikkeltje te zwart-wit gesteld, te overdreven? Wanneer je dit soort gedachten voorziet van een meer realistischer grijs-tint, zul je zien dat loslaten ineens een peulenschil is. En komt er weer ruimte voor wel 10 roze olifanten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Graag je reactie!