Het heeft gesneeuwd in Nederland en het openbare leven staat ineens stil: er staat 1000 km file, treinen rijden een aangepast dienstrooster, bussen staan vast en anderen proberen al fietsend, met gevaar voor eigen leven werk, studie of andere afspraken te bereiken. En de wandelaar.....die is nog het beste af, mits in het bezit van sneeuwschoenen.Graag had ik vandaag in de auto's en in het OV als een vlieg op het plafond rondgekeken, iedereen observerend die te kampen had met vertraging en geploeter. Wat waren de reacties? Was er stress? Stress om al die belangrijke afspraken, die niet door konden gaan? Om belangrijke deals die niet (op tijd) gesloten konden worden? Om de baas die boos zou worden? Of was er woede? Woede op de NS, Rijkswaterstaat, KNMI, die "weer eens niet voor de situatie toegerust waren"?
Of was er juist gelatenheid en acceptatie? Omdat het buiten onze macht ligt iets aan deze situatie te veranderen. Omdat we begrijpen dat het niet loont om je energie te verspillen aan zaken, waar je geen invloed op kunt uitoefenen. Omdat we weten dat het rust en ruimte geeft in hoofd en hart om je neer te leggen bij het onvermijdbare. En dus kunnen ervaren dat er geen man overboord is als het leven eens anders loopt zoals gepland. Sterker nog, dat de verrassing van het onverwachte het leven kleur geeft!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Graag je reactie!