Zo ben ik nou eenmaal

Tegenwoordig wordt ons voorgehouden door allerhande coaches, counselors en andere 'deskundigen', dat we vooral 'onszelf moeten zijn', dat we moeten leven volgens onze eigen 'ik', onze eigen identiteit. Want dan pas 'sta je in je kracht' en word je gelukkig. Eerlijk toegegeven, daar heb ik me ook wel eens schuldig aan gemaakt. Maar als je eens verder denkt dan deze mooie, doch holle frases, dan roept dat wel wat vragen op.

Want wat is dan dat 'ik' en 'jezelf zijn'? Wat is die identiteit en waar zit ie verstopt, en hoe kom je daar bij? We zijn ervan overtuigd, dat er ergens binnen ons een onveranderlijke, verborgen kern zit, onze identiteit. Dat deze er altijd al was en er altijd zal blijven. En dat het zaak is die te vinden, al dan niet met behulp van eerder genoemde hulpverleners. Want als je die ene, statische bron van wijsheid hebt gevonden, dan staat niets een gelukkig leven in de weg.

Is dat een reële gedachte? Is onze identiteit een aangeboren verschijnsel, dat de tand des tijds doorstaat zonder aanpassing, evolutie of ontwikkeling? Tijdens ons leven staan we aan vele invloeden bloot: van ouders, van familie, van vrienden, van de gemeenschap waar je deel uit maakt, van de samenleving.
Is het dan waarschijnlijk dat onze identiteit daaraan voorbijgaat? Dat deze niet (ook) gevormd wordt door de spiegel die het leven ons biedt? Nee toch?

We hoeven ons dus niet meer blind te staren op dat ene beeld dat we van onszelf hebben. Maar kunnen leven in het vertrouwen dat onze identiteit zich mee-ontwikkelt en we dus in staat zijn ons aan veranderende omstandigheden aan te passen. Best fijn in deze tijden toch?