"Waarom zei je nou niks? Je zat daar maar passief iedereen aan te gapen. Terwijl je weet dat ze geen gelijk hebben. Dat doe je nou altijd! Je kunt ook echt helemaal niets! En je haar zat trouwens ook nog eens heel erg stom en je kont is te dik!"Stel je eens voor, dat je bovenstaande hardop tegen iemand zou zeggen. Die ander kan je partner zijn, een goede vriend, familielid, collega, wie dan ook. Zie je het al voor je? Nee toch?
Toch zeggen velen van ons zulke dingen veelvuldig tegen zich zelf. Met een toon en woordgebruik, die we in het openbaar niet zouden durven bezigen. Het is een aanval, een hamerslag, het heeft niets te maken met positieve feedback of opbouwende kritiek.
"Ja, ik ben nou eenmaal heel kritisch en streng voor mezelf", zo heet dat dan. Met kritisch zijn is niets mis, maar echt constructief kun je deze uitspraken niet noemen. Ze wijzen vooral op een gebrek aan mededogen en liefde voor jezelf . Wat heeft het voor zin om jezelf zo naar beneden te halen, op een wijze die je je ergste vijand niet eens aan zou doen? En een belangrijkere vraag nog: wat kun je doen als je jezelf hierin herkent?
Schrijf eens een brief aan jezelf vanuit het gezichtspunt van een denkbeeldige vriend die jou goed kent, die jou onvoorwaardelijk accepteert zoals je bent. Een 'vriend' die weet, dat niemand perfect is en sterke en zwakkere kanten van anderen accepteert. Die vriendelijk, betrokken en begripvol is.
Wat zou deze 'vriend' je schrijven over de zaken waar jij zelf ontevreden over bent? Welke veranderingen zou de vriend formuleren, vol mededogen en compassie?
Probeer het eens en kijk wat er gebeurt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Graag je reactie!