Net als vele andere Nederlanders heb ik de afgelopen dagen het nieuws gevolgd. Van de ramp met de MH17, de dag van Nationale Rouw en alle nieuwsberichten en commentaren die erop volgden.Ik werd overvallen door een soort verlamming, net als in 2001 toen ik, hoogzwanger van mijn zoon, vliegtuigen het WTC in NY zag doorboren. "In wat voor wereld leven wij?", was het enige dat ik kon denken. "Moet ik in deze wereld mijn zoon geboren laten worden? Een wereld vol haat, geweld en oorlog".
Dezelfde gedachten overvielen me nu opnieuw. Natuurlijk dacht ik aan en leefde ik mee met de slachtoffers en nabestaanden van het neergeschoten vliegtuig in de Oekraïne. Tegelijkertijd werd ik ook heel droevig om alle andere onschuldige slachtoffers van geweld in de wereld; in de Gaza-strook, in Syriëë en Libië bijvoorbeeld. Helaas is de lijst nog veel langer.
Het maakt onmachtig, het gevoel dat je er geen invloed op hebt. Het is te groot, te veelomvattend, te complex, te onbegrijpelijk. Wat ter wereld kan het waard zijn om je medemens te vermoorden?
Of is dat naïef en te makkelijk gezegd, wanneer je bent geboren en getogen in een welvarend en democratisch land? Wanneer je dus niet bent opgegroeid met de (levens)verhalen van je voorouders, die je vertellen wie de vijanden zijn en waarom. Wanneer je dus niet van jongs af aan hebt geleerd dat haat, wraak, principes, idealisme, religie of genoegdoening leidende principes zijn in het leven en het omgaan met de ander.
In al mijn onmacht probeer ik steeds te bedenken wat ik dan wel kan doen om de wereld een beetje beter te maken, ook geinspireerd door een vriendin die zei:
"Who ever thinks (s)he is too small to make a difference, never had a mosquito in the room"
Hoe kan ik dat kleine steentje in de vijver zijn? Een steentje, dat een minieme rimpeling in het water veroorzaakt, maar die wellicht kan uitgroeien tot een grote golf?
Door de ander met liefde en mededogen tegemoet te treden. Zonder oordeel, maar met begrip, luisterend naar zijn/haar verhalen en beweegredenen, de dialoog aangaan. Een voorbeeld te zijn voor anderen, voor mijn zoon en andere jonge mensen, zodat ze zien en ervaren wat er gebeurt als je open staat voor elkaar. Wat voor moois het kan brengen wanneer je de ander niet direct de maat neemt, maar met oprechte belangstelling met elkaar in verbinding treedt.
Door niet langer waarde te hechten aan status, bezit, macht en invloed, maar aan verbinding, contact, schoonheid, liefde, zorg voor jezelf en voor de ander.
Ook ik heb nog een lange weg te gaan, maar om vrij de SIRE-campagne te gebruiken: "Een betere wereld begint bij jezelf".
Doe jij met me mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Graag je reactie!