Een paar maanden geleden ben ik, door een ernstige ziekte van mijn moeder, weer eens met m'n neus op de feiten gedrukt: het leven is eindig en helaas niet geheel maakbaar. Onverwachte gebeurtenissen (ziekte, ongeluk) kunnen zomaar ineens een einde maken aan plannen en dromen voor de (verre) toekomst. Je wordt gedwongen ze bij te stellen en niet uit te stellen, want je weet uiteindelijk niet wanneer het is afgelopen.
Dat klinkt heel somber en negatief, maar dat hoeft het niet te zijn. Door je te realiseren dat het leven kort kan zijn en niet totaal naar je hand te zetten is, kun je ook leren om meer bij de dag te leven, te genieten van de grote én kleine dingen die je elke dag meemaakt. Door plannen en dromen niet voor je uit te schuiven, maar er werk van te maken. Acties te ondernemen om ze nu te realiseren en niet 'later als ik groot ben'. Want misschien is er wel geen later.
Door dit zelf weer te ervaren en te beseffen, moest ik vaak denken aan vele mensen die ik in de afgelopen jaren via mijn werk heb ontmoet. Mensen die het eigenlijk niet naar hun zin hebben op hun werk, die tegen heug en meug de uren uitzitten omdat de 'hypotheek toch betaald moet worden'. Die met gouden ketenen aan hun werkgever vastzitten, omdat de arbeidsvoorwaarden toch wel erg goed zijn. Die werken om in de uren daarbuiten 'leuke' dingen te kunnen doen, hun kwaliteiten te benutten, nieuwe energie op te doen. Alle dingen die ze niet kunnen realiseren in hun werk.
Als je je bedenkt hoeveel uren mensen in het algemeen aan hun werk besteden, is dit een sombere situatie. Het is niet zozeer somber om te beseffen dat het leven eindig is, maar wel om te realiseren dat je dat leven niet invult met dingen waar je blij van wordt.
En zoals gezegd, het leven is niet geheel maakbaar: op ziekte en ongeluk heb je geen invloed. Waar je wél invloed op hebt is hoe je dit leven (en in ieder geval je werkende leven) op aarde invult, welke acties je onderneemt, welke kansen je ziet én pakt. Ik geloof erin dat elk mens de kracht en kwaliteiten in zichzelf heeft om die stap te zetten. Een stap naar een (werkend) leven dat recht doet aan je ambities, behoeften, kwaliteiten: aan je echte 'ik'.
En ja, er zijn genoeg gedachten en factoren, die drempels kunnen opwerpen, die je aan het twijfelen brengen of je het roer wel om kan gooien. Maar bedenk dan ook hoe je later op je leven terugkijkt op het moment dat het afgelopen is: zou het niet jammer zijn als je spijt hebt van de dingen die je NIET gedaan hebt?
Mijn pleidooi is om af en toe eens een stap op de plaats te maken in dit hectische bestaan en jezelf de vraag te stellen: doe ik wat ik graag zou willen doen? Kan ik wel genieten van het hier en nu? Kan ik de dag wel plukken? Of denk ik steeds aan straks, als alles anders en beter zal zijn?
Carpe Diem, want 'straks' en 'later' zijn onbetrouwbare concepten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Graag je reactie!