Afgelopen donderdag was ik bij het Congres Online Hulpverlening, een mooi evenement voor (medewerkers van) instellingen en organisaties die ook online hun dienstverlening (willen) aanbieden. Om niet steeds opnieuw het wiel uit te hoeven vinden, werden kennis en ervaringen gedeeld, en was er een groot aantal sessies met interessante sprekers.
Dat online hulpverlening en begeleiding een enorme vlucht neemt en succesvolle resultaten laat zien, behoeft zo langzamerhand geen betoog meer. Dat er toch nog veel te leren en te ervaren is en dat (nog) niet alle knelpunten zijn opgelost, dat is helaas nog wel een feit. Hoewel, is dat wel zo?
In onderzoeken, presentaties en ervaringen wordt steeds eenzelfde aantal zaken genoemd, die (vooral als online hulpverlening met f2f begeleiding wordt vergeleken) nog verbeterd zouden kunnen worden. Om er een paar te noemen:
1. Online hulpverlening wordt door cliënten vaak nog als onpersoonlijk ervaren, en men wenst vaak toch een persoonlijke ontmoeting met de hulpverlener.
Vaak worden geprotocolleerde f2f-behandelprogramma's online gezet, in een mooie, nieuw ontwikkelde en ontworpen interface, waar de cliënt onbekend mee is. De cliënt moet dus eerst vertrouwd zien te raken met deze interface en dient vervolgens een vast aantal stappen in het programma te zetten. Daarbij af en toe ondersteund en feedback ontvangend van een 'echt mens', de hulpverlener of begeleider. Het is dus eigenlijk een 'one size fits all'-aanpak. Niet alle mensen zijn echter hetzelfde en cliënten dus ook niet. Me dunkt, dat een cliënt daardoor behoefte krijgt aan persoonlijk contact. De cliënt wil gezien, gehoord en erkend worden als individu, niet als een eenheidsworst.
2. De therapietrouw is (nog) niet hoger dan bij f2f-ontmoetingen.
Hiervoor geldt eigenlijk hetzelfde: door alle cliënten in hetzelfde keurslijf te passen, zal de geprotocolleerde behandeling niet bij elke cliënt en zijn/haar persoonlijke situatie aansluiten. Voor de ene cliënt gaat het traject te traag, voor een ander te snel. De een zou liever halverwege het traject instappen, de ander wil bepaalde delen overslaan. Het risico, dat een cliënt afhaakt, wordt hierdoor vergroot.
3. Goede scholing van hulpverleners en begeleiders op gebied van online werken is onontbeerlijk voor succesvolle implementatie van e-health
Dit lijkt een open deur, omdat het online werken volstrekt andere vaardigheden van een begeleider/hulpverlener vraagt dan de f2f-setting. Omdat je elkaar niet ziet, je je niet in dezelfde ruimte bevindt als je cliënt, verandert alles. Je perceptie en beleving van de situatie, de manier waarop je een vertrouwensrelatie opbouwt, de wijze waarop je aansluit bij de beleving van je cliënt; niet met gesproken taal, maar met het geschreven woord. En dat vergt nogal wat aanpassing.
Maar nu het goede nieuws: voor al deze knelpunten en ervaringen is allang een oplossing geformuleerd! Sinds 2006 zijn er al ervaringen opgedaan met online begeleiding via email, aan de hand van een methode die inmiddels de naam Mindful Analysis heeft verkregen. Honderden cliënten met psychosiale problemen en/of levens- en werk-vraagstukken zijn de afgelopen jaren succesvol geholpen middels deze methode. Een methode, die de 3 bovengenoemde punten kan pareren: 100% therapietrouw, geen behoefte aan persoonlijk contact (het online contact is namelijk persoonlijk genoeg) en het is te leren via een goede training.
Ok, ik preek voor eigen parochie, maar omdat ik een heilig geloof heb in deze methode is mijn zendingsdrang lastig in te dammen. En omdat zendingsdrang mijn drijfveer is, bied ik vanaf vandaag een Mindful Analysis-traject van een week aan op basis van 'waarde-bepaling achteraf'. Ervaar zelf hoe het werkt en bepaal achteraf de waarde, die het online traject voor je heeft gehad. Kijk op www.vanderhooft-coaching.nl of stuur me een email.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Graag je reactie!