Ouder en wijzer?

Tja, en dan realiseer je je ineens, dat je al weer op de helft van je leven bent. Als je geluk hebt tenminste. En ineens? Ach, als je eerlijk bent sluimerde die gedachte al wel vaker door je hoofd, maar wist je 'm nog even weg te wuiven. Maar vandaag niet meer.....

Vandaag sta je eens stil bij wat dat betekent. Blik je eens terug op de eerste, pakweg 40/45 jaar, die om lijkt gevlogen. Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Herinner je je nog de 'Grote Vakantie' toen je een jaar of 6 was? Die leek maanden, zo niet jaren te duren. Nu is ie in een flits voorbij.

Die eerste 40/45 jaar: Wat heb je bereikt? Welke dromen heb je weten te vervullen? Heb je de juiste beslissingen genomen? Wat heeft het je gebracht? Waar sta je nu?

Misschien ben je blij, tevreden en trots op jezelf. Wellicht heb je spijt van dingen; dingen die je juist wel of niet hebt gedaan. Maar spijt is zinloos, gedanze zaken nemen geen keer. En je wist toen niet wat je nu wel weet; je besluiten waren goed op dat moment, en zo niet: dan heb je er tenminste iets van kunnen leren.

Belangrijke lessen, die je later hebt kunnen toepassen, die je ook in de toekomst kan toepassen.

Bijvoorbeeld de les, dat het leven niet maakbaar is, dat sommige dingen 'gewoon' gebeuren, je kunnen overkomen. Dat je niet op alles invloed hebt, maar wel dat je kansen kunt pakken als je er voor open staat.

De les, dat je het ijzer moet smeden als het heet is, dat je niet moet wachten of hopen op 'morgen', omdat 'morgen' er wellicht niet meer is.

De les, dat je sterker bent dan je denkt, dat je in staat bent (geweest) tegenslag te verwerken en weer op te staan.

De les, dat je goed bent zoals je bent, dat je een mens mag zijn met gebreken, je niet alles perfect hoeft te doen, niet perfect hoeft te zijn.

De les, dat je niet iedereen tevreden kunt stellen, dat niet iedereen je leuk en aardig hoeft te vinden, dat jij zelf ook niet iedereen leuk en aardig vindt.

De les, dat je het soms ook allemaal niet weet, dat je twijfels mag hebben, jezelf vragen mag stellen, je mag (en soms moet) ploeteren, en dat ook dat het leven is.

Dat je je mag en kunt afvragen: wat geeft dit leven zin?

En is er geen mooier moment om je die vraag te stellen? Op het kruispunt van verleden en toekomst, kortom: NU?

Wie schrijft, Die blijft - De Kracht van Schrijven

Mij wordt regelmatig gevraagd naar de gedachte achter de online coaching- methode Mindful Analysis. Vooral het feit dat er geschreven wordt in plaats van gepraat, roept menige vraag of opgetrokken wenkbrauw op. 

De methode Mindful Analysis is, naast invloeden van diverse mens- en geesteswetenschappen, mede gebaseerd op de waarde van schrijven. 

Daar zijn de afgelopen jaren vele onderzoeken naar gedaan. Ik zet er een paar van op een rijtje:

• Interessant schrijfonderzoek onder studenten is vanaf de jaren ‘80 gedaan door psycholoog James Pennebaker, hoogleraar aan de Universiteit van Texas, die na diverse experimenten met schrijfopdrachten heeft kunnen aantonen dat schrijven over ingrijpende gebeurtenissen en emoties een positief effect heeft op zowel de geestelijke als de lichamelijke gezondheid. Dit als gevolg van een hoge mate van zelfreflectie, creativiteit en bewustzijn dat door de activiteit van het schrijven over emotionele ervaringen wordt bewerkstelligd.

• Het schrijven heeft ook op mensen die rouwen een positief effect: ze piekeren minder en de emotionele eenzaamheid neemt af. Aldus het resultaat van een onderzoek aan de Universiteit Utrecht uit 2009. 

• In 2011 deed de Universiteit van Twente onderzoek naar de effecten van autobiografisch schrijven op depressie. En met succes. Dit in het kader van een nieuwe stroming in de psychologie: de narratieve psychologie. Hierbij staat het levensverhaal van de cliënt, dat hij in dit onderzoek dus ook schrijft, centraal. 

• Gestructureerd schrijven over schokkende ervaringen doet allerlei klachten verminderen, zo wees in de jaren negentig onderzoek aan de Universiteit ven Amsterdam al uit. Clienten waren na vijf schrijfsessies van 45 minuten minder angstig, gespannen, vermoeid en depressief. 

• Aan de Universiteit van Chicago is in 2011 onderzoek gedaan naar de effecten van schrijven op studenten met faalangst. Net even voor een examen konden zijn schrijven over die angst en hun zenuwen. Wat bleek? Hun resultaten verbeterden. Dit heeft te maken met het feit dat de intellectuele capaciteiten als het ware bezet worden door de gevoelens, en als die van te voren weggeschreven worden, kan men zich beter concentreren en kan de ingestudeerde kennis zich beter manifesteren.

In al deze onderzoeken gaat het erom dat de cliënt een tekst schrijft, die verder inhoudelijk niet wordt geanalyseerd. Het gaat puur om de schrijfactiviteit op zichzelf. 

Het schrijven heeft een ordenende en structurerende werking. Door gedachten en gevoelens op te schrijven, geeft je er betekenis aan, maar kun je er ook enige afstand tot nemen. Er ontstaat dus een verhaal, dat meestal afwijkt van wat je eerder in je hoofd had; je creëert dus eigenlijk een nieuwe waarheid, waar je invloed op hebt.

Wil je het ook eens proberen? Mail me vrijblijvend voor een eerste reactie.

Ben jij ook zo streng voor jezelf?

"Wat zit mijn haar weer stom vandaag. 
Ik ben ook veel te dik. 
Waarom zei ik nou weer niks tijdens die belangrijke vergadering? 
Die presentatie ging ook weer slecht vandaag. 
Ik kan echt helemaal niets!"

Zo maar een greep uit de opmerkingen die we onszelf wel eens voorhouden, die we tegen onszelf zeggen. Opmerkingen, die we van geen enkele ander zouden tolereren of accepteren. Niet van een vriend(in), niet van een partner, niet van ouders en zeker niet van een collega.

Maar van onszelf accpeteren we het wel? Is dat niet een beetje vreemd?

We zijn vaak harder en strenger voor onszelf dan voor een ander. We nemen anderen wel eens de maat, maar de lat voor onszelf leggen we nog vele malen hoger. Maar waarom kunnen we wel mededogen en compassie voor een ander hebben en niet voor onszelf?

Vaak komen die gedachten, die kritische innerlijke stem, voort uit de jeugd. Hoewel ouders vaak met de beste intentie te werk gingen, hebben we het idee gekregen dat liefde en waardering aan voorwaarden waren verbonden. Dat je deze moest verdienen, bijvoorbeeld door goede cijfers op school te halen, netjes te eten, beleefd te zijn of mooie sportprestaties te leveren.

En door deze 'interne criticus' is het dus moeilijk om mild voor jezelf te zijn. Om compassie voor jezelf te hebben. Hoe kun je deze 'interne criticus' nou de mond snoeren?

Je hoeft 'm niet helemaal uit te roeien of te negeren, hij kan je namelijk ook behoeden voor fouten of je aanzetten om dingen te verbeteren. Maar je kan 'm wel minder macht geven, door de toon van zijn kritiek te veranderen, hem zijn woorden zorgvuldiger en genuanceerder te laten kiezen, hem met respect en mededogen laten spreken.

Daarnaast heb je altijd de keuze om niet naar je interne criticus te luisteren, je bént de interne criticus niet. Visualiseer hem bijvoorbeeld als een poppenspeler die de marionet (jij) beweegt. En draai dan de rollen eens om.

Als je daarnaast jezelf met dezelfde mildheid tegemoet treedt, net zoals je een goede vriend(in) behandelt, ben je eerder in staat om vrede te hebben met de fouten die je maakt, met de moeilijkheden die je tegenkomt. Dan accepteer je dat falen menselijk is.

Nobody is perfect!

Hoe houd jij alle bordjes in de lucht?

Ken je dat gevoel? Dat je steeds vol goede moed probeert alle bordjes in de lucht te houden, maar je continu het gevoel hebt dat het niet goed lukt? Dat je steeds ergens tekort schiet?

De bordjes van je werk, je gezin, je relatie, je kinderen, je hobbies, je sociale leven, misschien ook de zorg  over je ouders, die ouder en hulpbehoevender worden.

Het valt niet mee, en intussen zie je op alle sociale media de hipste, mooiste en meest fantastische foto's en berichten langskomen, waaruit (b)lijkt dat andere mensen het wel goed voor elkaar hebben. Dat die alleen maar een leuk leven leiden en geen zorgen, gepieker, getob ervaren. En vervolgens voel je je nog slechter over jezelf, maar laat je je toch verleiden om ook maar die blije meerderheid op Facebook en Twitter te volgen.

En heb je er weer een 'bordje' bij. Om doodmoe van te worden.

Zo draaien we mee in de mallemolen van het leven, en lijkt het soms alsof de jaren voorbij vliegen. Is het leven meer overleven geworden. Nauwelijks tijd voor ontspanning, en als die tijd er wel is en je trekt je terug met een boekje op de bank, voel je je schuldig omdat je het gevoel blijft houden dat er nog iets moet.

Wat is dat heilige 'moeten' toch? En het gevoel dat we niet tekort mogen schieten, dat we alles tot in de puntjes geregeld en onder controle moeten hebben? Hoe komen we daar aan? En belangrijker nog: hoe komen we er van af?

Gelukkig zijn er allerlei zelfhulpboeken en stappenplannen beschikbaar. Met de belofte dat als je deze stappen maar netjes zet en de opdrachten uitvoert, je je leven kunt veranderen.

Maar vervolgens lijkt het wederom dat je tekort schiet, want ja: je weet dat je dingen moet loslaten, je weet dat je jezelf en anderen minder hoge eisen moet stellen, je weet dat de dingen niet altijd gaan zoals je wilt, je weet dat je flexibel moet zijn. Maar je voelt het niet, je ervaart het niet, hoe vaak en streng je jezelf ook toespreekt.

De stap van het 'weten' naar het zelf ook 'voelen en ervaren', het je eigen maken van een nieuwe kijk op het leven en op jezelf, vereist dus dat je een verbinding weet te maken tussen beide entiteiten. En dat is een proces dat zich niet makkelijk in een stappenplan laat vangen, want elk mens is uniek en past niet in een mal.

Het goede nieuws is dat je die wijsheid al in je draagt en met een beetje begeleiding op maat kun je op weg geholpen worden om deze zelf te ontdekken en te onderzoeken. Met als resultaat zelfinzicht, zelfcompassie en zelfacceptatie. Zo ben je beter in staat alle bordjes in de lucht te houden of je schouders op te halen als er toch eens eentje uit de lucht valt.

Kun jij het verschil maken?

Net als vele andere Nederlanders heb ik de afgelopen dagen het nieuws gevolgd. Van de ramp met de MH17, de dag van Nationale Rouw en alle nieuwsberichten en commentaren die erop volgden.

Ik werd overvallen door een soort verlamming, net als in 2001 toen ik, hoogzwanger van mijn zoon, vliegtuigen het WTC in NY zag doorboren. "In wat voor wereld leven wij?", was het enige dat ik kon denken. "Moet ik in deze wereld mijn zoon geboren laten worden? Een wereld vol haat, geweld en oorlog". 

Dezelfde gedachten overvielen me nu opnieuw. Natuurlijk dacht ik aan en leefde ik mee met de slachtoffers en nabestaanden van het neergeschoten vliegtuig in de Oekraïne. Tegelijkertijd werd ik ook heel droevig om alle andere onschuldige slachtoffers van geweld in de wereld; in de Gaza-strook, in Syriëë en Libië bijvoorbeeld. Helaas is de lijst nog veel langer.

Het maakt onmachtig, het gevoel dat je er geen invloed op hebt. Het is te groot, te veelomvattend, te complex, te onbegrijpelijk. Wat ter wereld kan het waard zijn om je medemens te vermoorden?

Of is dat naïef en te makkelijk gezegd, wanneer je bent geboren en getogen in een welvarend en democratisch land? Wanneer je dus niet bent opgegroeid met de (levens)verhalen van je voorouders, die je vertellen wie de vijanden zijn en waarom. Wanneer je dus niet van jongs af aan hebt geleerd dat haat, wraak, principes, idealisme, religie of genoegdoening leidende principes zijn in het leven en het omgaan met de ander.

In al mijn onmacht probeer ik steeds te bedenken wat ik dan wel kan doen om de wereld een beetje beter te maken, ook geinspireerd door een vriendin die zei:

"Who ever thinks (s)he is too small to make a difference, never had a mosquito in the room"

Hoe kan ik dat kleine steentje in de vijver zijn? Een steentje, dat een minieme rimpeling in het water veroorzaakt, maar die wellicht kan uitgroeien tot een grote golf?

Door de ander met liefde en mededogen tegemoet te treden. Zonder oordeel, maar met begrip, luisterend naar zijn/haar verhalen en beweegredenen, de dialoog aangaan. Een voorbeeld te zijn voor anderen, voor mijn zoon en andere jonge mensen, zodat ze zien en ervaren wat er gebeurt als je open staat voor elkaar. Wat voor moois het kan brengen wanneer je de ander niet direct de maat neemt, maar met oprechte belangstelling met elkaar in verbinding treedt.

Door niet langer waarde te hechten aan status, bezit, macht en invloed, maar aan verbinding, contact, schoonheid, liefde, zorg voor jezelf en voor de ander.

Ook ik heb nog een lange weg te gaan, maar om vrij de SIRE-campagne te gebruiken: "Een betere wereld begint bij jezelf". 

Doe jij met me mee? 

Waarom mensen elkaar het leven zuur maken

Soms zegt een ander dingen mooier, beter en treffender dan je het zelf ooit had kunnen verwoorden.


Daarom deel ik graag deze blog van Mirjam Windrich, met toestemming natuurlijk.

Wat is wijsheid?

Hoe vaak hoor je niet iemand zich hardop afvragen: "Wat is wijsheid?" Meestal iemand die op zoek is naar antwoorden, die staat voor een moeilijke beslissing of lastige keuze. En dus zoekende is naar 'de wijsheid', die ergens ligt verborgen. Maar waar? Geen navigatiesysteem dat je even aan kunt zetten, geen routekaarten beschikbaar, die je de weg of zelfs maar enige richting kunnen geven.

In de oudheid had je tenminste nog het Orakel, dat een door de goden ingefluisterde voorspelling of advies de wereld inslingerde. Al het goede komt van boven, zo ook toen we nog volop steun en houvast vonden bij verschillende religies. Verboden en geboden waren weliswaar soms knellend, maar gaven wel richting. Aan de vraag wat juist is en wat niet. Wat te doen en vooral ook: wat te laten.

In de huidige individuele maatschappij lijk je er ineens helemaal alleen voor te staan. Zo voelt dat soms ook, eenzaam. Want niemand vertelt je meer wat zowel moreel als praktisch de juiste keuze is. En gaan we angstig maar voortvarend zelf op zoek naar de antwoorden. Coaches en psychologen bieden mooie modellen en stappenplannen, zelfhulp-goeroes beloven in hun boeken het grote geluk, op internet zijn alle meningen vertegenwoordigd, vrienden en familie geven goedbedoelde, doch gekleurde adviezen.  En dus zie je nog steeds door de bomen het bos niet meer. Wie moet je geloven? Wie moet je volgen? Wie heeft er gelijk? En bestaat er wel één gelijk? Wie heeft de wijsheid nou in pacht?

Wijsheid wordt wel omschreven als de kunst om in alle levensomstandigheden juist te oordelen en te handelen. En dat ene woordje, 'juist', is waar nou net de schoen wringt. Want als niemand meer weet wat het juiste is, jijzelf incluis, hoe kun je dan de wijsheid verkrijgen? 

Deze is minder ver weg dan je denkt, de wijsheid zit namelijk al lang in jezelf verborgen. Een eigen wijsheid, eigenwijsheid dus eigenlijk. En hoewel de eigenschap 'eigenwijs' in de dagelijkse praktijk niet altijd een positieve connotatie heeft, is het wel een belangrijke bron waar je uit kunt putten. Bijvoorbeeld door je eigen (veelal aangeleerde) normen, waarden en overtuigingen eens onder de loep te nemen, deze aan een kritische blik te onderwerpen en je eigen mening te vormen. 

Welke waarden vind jij zelf belangrijk en wil je gebruiken als leidraad en richtinggever in het leven? Wat voor persoon wil je zelf zijn? Hoe wil jij je verhouden tot anderen in het leven, tot het leven zelf? Ingewikkelde filosofische vragen, waar je niet zo maar uit bent, die tijd vergen, maar die je wel kunnen leiden naar je eigen bron van wijsheid. 

En dat is nu precies wat er plaatsvindt in een Mindful Analysis traject. Geen vaststaand stappenplan, standaard invuloefeningen of uniforme opdrachten, maar een persoonlijke uitnodiging al schrijvend op zoek te gaan naar jouw bronnen van wijsheid.  

Angst als raadgever

"Angst is een slechte raadgever", is een bekend nederlands gezegde en we weten het allemaal, geloven er ook in. Maar ja, "Bij twijfel, niet inhalen" is er ook nog. En ook daar willen we echt wel waarde aan hechten. Dus wat nu te doen?

Veel twijfel wordt juist veroorzaakt of in stand gehouden door angst. Angst voor het nieuwe, het onbekende, voor verandering. "Je weet wat je hebt, en niet wat je krijgt", om er nog maar een algemeenheid in te gooien. Of: "Nooit je oude schoenen wegdoen, voor je nieuwe hebt".

Met andere woorden: blijf bij het oude, totdat je zeker weet wat het nieuwe je brengt.

En daar zit nu de moeilijkheid: je weet nooit wat het nieuwe je brengt, tenzij jij die grote glazen bol hebt, die de toekomst in heldere beelden aan je toont. Dus een risico zul je altijd lopen, wanneer je de status quo wilt veranderen. En risico's, daar houden we niet zo van. We willen graag geloven en erop vertrouwen dat we controle hebben, dat we alles in de hand kunnen houden, dat het leven maakbaar is.

En dus leef je je leven met de handrem erop, al twijfelend en verschillende opties afwegend. En begrijp me niet verkeerd, ik pleit er zeker niet voor om dan maar al je impulsen te volgen zonder enige afweging van de consequenties van je daden. Maar er is een middenweg, en die komt voort uit weer een mooi cliché: "De enige zekerheid die je hebt, is dat je geen zekerheid hebt". 

Geen zekerheid over hoe de toekomst er uit ziet en hoe keuzes precies zullen uitpakken. Maar je hebt wel de zekerheid van je eigen wijsheid. Als je daarop durft te vertrouwen, dan zal angst je niet langer verlammen, maar je hooguit alert houden voor eventuele beren op je weg.

Meer lezen over angst? Kijk dan eens op deze blog!

Loslaten en afscheid

Ik schreef er al eerder over, over het loslaten van gedachten, gepieker en getwijfel. Gedachten, die als een Roze Olifant door de porseleinkast van je hoofd banjeren.

Soms word je in het leven echter ook gedwongen om afscheid te nemen van een persoon. Van een geliefde, van een goede vriend(in) of naaste die je dierbaar is, je partner. Ofwel door ziekte en overlijden of door het verbreken van een vriendschap, een relatie, een huwelijk.

Je gedachten en gevoelens zijn dan heel dubbel. Hoogstwaarschijnlijk heb je mooie herinneringen aan die persoon, beelden van hoe het was samen, wat een mooie avonturen je hebt beleefd, welke fijne gesprekken je hebt gevoerd, de lol die je samen had. Toch kost het moeite om daar met een glimlach aan terug te denken; al het moois wordt in eerste instantie overschaduwd door het verdriet van het afscheid. En Vasalis schreef het al: "En niet het afscheid nemen doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn".

De realisatie, dat je de persoon echt niet meer zult zien, dat het echt voorbij is, is een pijnlijke. Een verdrietige gedachte, die je eigenlijk nog niet wilt toelaten. Dat is zo definitief. In het geval van overlijden is dat ook zo, er is nog nooit iemand opgestaan uit de dood. Al zal je ook niet de eerste zijn die meent de overledene ergens te zien verschijnen, meestal op momenten dat je er niet op bent voorbereid. Waardoor het ineens weer tot je doordringt: "Het kan niet, hij/zij is er niet meer".

Maar wat als het om een verbroken relatie of vriendschap gaat, vooral wanneer je zelf de breuk niet had gewild? Dan speelt er nog iets extra's mee, namelijk de hoop. Hoop dat het weer goedkomt, hoop dat je de ander 'spontaan' weer tegenkomt, de hoop dat de toekomst toch ineens een andere wending krijgt. Een hoop die wordt gevoed door je gedachten, die eindeloos het verleden blijven analyseren: "Wat als ik dit had gedaan, wat als ik dat had gezegd?". Of gedachten die juist de toekomst proberen te voorspellen of te beïnvloeden:""Stel dat ik zus doe, zal het dan toch...?

Gekmakend, want het verleden is niet meer te veranderen. En de toekomst heb je ook niet in de hand, in elk geval niet wat het gedrag en keuzes van de ander betreft.

Zit er niet veel anders op, dan in het nu te blijven leven. En de toekomst van jezelf wel ter hand te nemen, maar alleen op dat terrein waar jij invloed op hebt, namelijk jezelf. Niet die ander. Je mag het verdriet toelaten, je mag boos en gefrustreerd zijn, het heeft ook tijd nodig om dit te verwerken. Maar probeer er niet in te blijven hangen, richt je op je kracht, je dromen, je wensen en hoe jij die gaat bereiken, zonder die ander.

Dan gaat het je lukken om het verdriet en die ander los te laten. En toveren die mooie herinneringen uiteindelijk vanzelf weer een glimlach op je gezicht.

En kijk en luister anders eens hiernaar...Let it Go!

De belofte van De Grote Vakantie

De vakantie staat weer voor de deur en na de laatste restjes werk in tijdsnood afgerond te hebben, zijn we klaar voor de rust. De zo welverdiende rust en ontspanning die De Grote Vakantie ons belooft. Eindelijk weer tijd om eens een boek te lezen, wat van de wereld te zien, te genieten van echtgenoot(o)t(e) en kinderen, de boel de boel te laten en bij te tanken.

De grote belofte van De Vakantie wekt hoge verwachtingen. Want dan gaat het gebeuren, dan is er weer tijd om te ontsnappen aan de hectiek van alledag en we kijken er al weken, zo niet maanden, naar uit. Met grootste plannen: alles waar in het afgelopen jaar geen tijd voor was wordt ingehaald. Of juist niet, is er alleen de wens om bij te komen, uit te rusten, een beetje tijd voor jezelf.

Juist de grote verwachtingen over de vakantie zorgen ervoor, dat deze uiteindelijk niet de belofte die het in zich droeg, waarmaakt. Ineens zit je 3 weken met je gezin op elkaars lip en kom je er achter, dat dat langs elkaar heen leven helemaal zo gek nog niet was. Ineens steken impliciete en weggedrukte ergernissen de kop op, patronen die nog enigszins functioneel zijn in het dagelijkse leven blijken in de relatieve vrijheid van de vakantie ineens niet meer zo functioneel. Er moet onderhandeld worden, over de bestemming, de invulling van de dag, waar er wordt gegeten, hoeveel er wordt uitgegeven, hoe de kinderen worden beziggehouden  en hoe en of je je dan eindelijk eens terug kunt trekken met dat dikke boek.

Ook had je je zo voorgenomen om echt niet aan je werk te denken, maar je gedachten worden er toch steeds naar toe getrokken. Misschien omdat je altijd bereikbaar moet (wilt?) zijn, misschien omdat je je afvraagt of je wel doet wat je echt wilt doen. En je maar niet kunt bedenken waarvoor je je het hele jaar zo hard hebt ingezet? Omdat het je niet veel anders oplevert dan stress, weinig tijd en een baas of klant die toch nooit tevreden is.

Naast deze ietwat treurige scenario's zijn er gelukkig ook uitzonderingen: vakanties die wel leveren wat ze beloofden: rust, ontspanning, momenten van geluk. Maar het frappante is, welk scenario je ook treft, er wordt in deze periode wel wat op gang gebracht. Want zowel in een tijd van rust en ontspanning als in tijden van crisis, ga je jezelf vragen stellen over de invulling van je leven. Is dit het leven dat ik wil? Qua werk, qua relatie, qua (gebrek aan) vrije tijd en hobbies etc.

Niet voor niets is er na de zomervakantie een piek te zien bij (relatie)therapeuten, echtscheidingsadvocaten en loopbaancoaches. De Grote Vakantie als periode van bezinning, die dus niet zelden beweging en verandering brengt.

Vraag is: waarom wachten tot de vakantie? Is het niet een cadeautje aan jezelf om af en toe een stil te staan in plaats van maar te blijven rennen, ook buiten de vakantieperiode? Als een vorm van zelfzorg?

Because you're worth it!

Over De Liefde

Geen enkel thema wordt zoveel bezongen, beschreven, verfilmd, bejubeld en betwijfeld als De Liefde.

De Liefde.... Soms groots en meeslepend of juist klein, teder, warm en fijn, maar vaak ook moeizaam, onbeantwoord, verdrietig en ingewikkeld.

We hebben nog steeds een romantisch beeld van De Liefde, vooral in Disney-films wordt deze breed uitgemeten. Boy meets Girl, er komen wat externe moeilijkheden op hun pad, maar De Liefde overwint uiteindelijk alles. Simple as that!

De realiteit laat echter een heel ander beeld zien. Singles die er maar niet in slagen de juiste partner te vinden, die aan alle criteria op het wensenlijstje voldoet. Getrouwde stellen, meegezogen in de hectiek van alledag, die amper meer tijd voor elkaar vinden (lees: maken) en uit elkaar groeien. Datende mannen en vrouwen, die de relatie wel willen aangaan, maar niet durven, om wat voor reden dan ook. Kijk maar om je heen en je ziet het gebeuren.

Uiteindelijk ploeteren we dus maar een beetje voort met z'n allen, misschien ook wel omdat niemand nu precies weet wat De Liefde precies omhelst. Of wat je er van mag of kan verwachten. 

Hoe verhoudt de liefde voor jezelf zich ten opzichte van de liefde voor de ander? Hoeveel geef je in je relatie en hoeveel mag je terug vragen? Wat verwacht je van jezelf, en van de ander? Kun je het wel zo economisch en klinisch benaderen? Wat is de rol en waarde van de ratio in De Liefde? En van je hart? Mag je daarop vertrouwen? 

En laten we eerlijk zijn. Het is al een hele uitdaging om je eigen rol, behoeften en waarden in het leven te bepalen en je eigen kwetsbaarheden, angsten en afhankelijkheden te onderzoeken en ermee om te gaan. En vervolgens moet je het ook nog eens zien te rooien met die andere persoon, met zijn/haar eigen identiteit, geschiedenis, ervaringen en wensen. En dan heb ik het nog niet eens over allerlei praktische obstakels die in relaties een rol kunnen spelen.

Gaan we daarom die uitdaging maar niet meer aan? Integedeel! We blijven proberen die ideale partner te vinden danwel te behouden. Stoten bij tijd en wijle onze neus, maar krabbelen weer op en blijven erin geloven dat het kan. Of soms juist niet totdat toch weer een mooie kans zich voordoet. En we ons er weer volop instorten.

Is dat erg? Je laten meevoeren door het 'pepetuum mobile' van De Liefde? Die uit het 'niets' energie opwekt, een levenskracht, een bron van vreugde en geluk, en soms een bron van verdriet en twijfel. 

Nee, want bovenal is De Liefde een bron van wijsheid, van zelfkennis, waardoor je leert wie je bent, wat je wilt en hoe je je leven vorm geeft. Tenminste, als je je laaft aan de lessen die De Liefde je te bieden heeft en je niet bang bent af en toe eens een gifbeker leeg te drinken. 

What doesn't kill you makes you stronger! 

Hart of hoofd?

Volg je hart! Doe wat goed voelt! Vertrouw op je intuïtie! 

Hoe vaak zeg je dat niet tegen jezelf...of tegen een ander? Dat je vooral moet doen wat je hart of gevoel je ingeeft, je intuitie, dat ongrijpbare gevoel in je onderbuik. Want dit zou de afspiegeling zijn van je kern, je eigen echte waarheid, je meest eigen 'ik', je identiteit zo je wilt.

En hoe ironisch is het dat deze overtuigingen of 'beliefs' zich als woorden aan je opdringen, in je hoofd dus. In dat alsmaar denkende hoofd, dat geen aan- en uit-knop kent, dat maar door blijft ratelen, door blijft malen. 

Dat denkende hoofd, dat wordt gezien als een orakel, dat het altijd bij het rechte eind heeft. Want gedachten zijn woorden en woorden zijn tastbaar te maken, grijpbaar. En eindeloos te analyseren, te weerleggen, te beamen, te wijzigen. Ze worden gewikt en gewogen totdat er een 'juiste' conclusie kan worden getrokken. 

Dit denkproces lijkt goed, het is rationeel en rationeel staat hoog aangeschreven. Rationeel betekent namelijk: redelijk, verstandelijk, weloverwogen, gebaseerd op wetenschappelijke redenering, meetbaar. En daar kun je mee aankomen bij de buitenwacht. En bij jezelf: wanneer je alles weloverwogen hebt beredeneerd, wat kan er dan verkeerd zijn? Dat geeft veiligheid, houvast en een gevoel van controle. Alles wat een mens in het algemeen heel prettig vindt. 

En dan kun je het best een tijdje uithouden: in die vervelende baan, in die saaie opleiding, in die onbevredigende relatie. Of welke andere situatie dan ook, waar je je eigenlijk niet helemaal senang bij voelt, die eigelijk niet zo bij je past, waar je uiteindelijk niet blij of gelukkig van wordt. 

De kracht van het verstand, de ratio, is groot en sterk overgewaardeerd in deze maatschappij. Volg je je intuitie en je gevoel, dan word je toch snel gezien als een zweefteef, een hysterisch wicht of op zijn minst als 'een tikje vaag'. "Het voelt goed" telt niet als uitleg; je moet toch tenminste een beredeneerd en weloverwogen (lees: rationeel) verhaal kunnen afsteken waarom je bepaalde besluiten neemt of je bepaalde wegen inslaat. 

Om verantwoording af te leggen aan de buitenwereld....of toch vooral ook aan jezelf? 

Omdat je er zelf eigenlijk ook niet zo in gelooft.

Een waterval van gedachten

Iedereen heeft er wel eens last van, dat je hoofd op hol lijkt te slaan. Gedachten gaan met je op de loop, ze blijven onophoudelijk rondjes cirkelen in je hoofd, er komt geen einde aan en het ergste nog: het leidt tot niets. Ja, tot een slechte nachtrust, een prikkelbaar humeur of stress en onrust.

In de volksmond worden gedachten, en het verstand,  hoog aangeslagen. Denk aan de uitdrukking: "je gezonde verstand gebruiken." Het lijkt alsof alles te beredeneren, te overdenken, te analyseren is en je verstand de beste leidraad is in je leven.

Je verstand vertelt je vele verhalen; gebeurtenissen uit het verleden worden gereconstrueerd, scenario's voor de toekomst uitgebreid beschreven. En hoewel sommige verhalen je kunnen inspireren, moed kunnen geven of blij
kunnen maken, zijn er vaak ook verhalen die het tegendeel doen. Die je ondermijnen, je tegenwerken, je zorgen baren, je onrust geven.

Deze verhalen, deze gedachten zijn woorden in ons hoofd. En deze woorden kunnen net zo krachtig zijn als de werkelijkheid zelf: je neemt ze voor waar aan en gaat er heilig in geloven.

Maar hoewel er grote waarde aan het verstand wordt gehecht, zijn gedachten uiteindelijk toch maar 'gewoon' gebeurtenissen. Gebeurtenissen die komen en gaan. Ze laten zich weliswaar niet zomaar sturen of wegjagen, maar vaak is het al genoeg te erkennen dat ze er zijn. En erop te vertrouwen dat ze ook wel weer weggaan.

Vergelijk het met een waterval: je kunt de stortvloed aan water over je heen laten komen en je laten meesleuren door het geweld van het water. Ook kun je proberen om achter de waterval te gaan staan en de stralen te bekijken. Je hoort en voelt weliswaar de kracht van het water, maar deze raakt je niet en je wordt er zeker niet door mee getrokken. Ze verdwijnt vanzelf, de diepte in. En jij kunt je pad vervolgen op naar een nieuw mooi uitzicht.