Wetenschap of valse concurrentie? – David vs. Goliath

Het leven van een zzp-er gaat tegenwoordig niet over rozen. Ook zij worden geraakt door de economische situatie en moeten alle zeilen bijzetten om het hoofd boven water te houden. Dat is op zichzelf al moeilijk genoeg, maar helemaal als je te maken hebt met concurrenten, die uit naam van de wetenschap jouw kennis en ervaring gebruiken voor eigen gewin. En met belastinggeld in vorm van een subsidie commerciële activiteiten ontplooien in dezelfde markt als waar jij je, als kleine zzp-er, beweegt. Hoe kan je daar nog tegenop? Niet gesteund door welk belastinggeld dan ook.

Wat is het geval?

Sinds 2009 werk ik met een methodiek voor therapie en coaching via internet (online coaching), Mindful Analysis, genaamd. Deze methodiek is ontwikkeld door Mirjam Windrich van mirjam.nu en zij heeft daar al sinds 2006 vele mensen mee geholpen. Ik geloof in deze methodiek en ik kan telkens weer het succes en de werking ervan zien bij mijn eigen cliënten. Een successtory, zou je zeggen. Juist in de economische crisis is er behoefte aan reflectie, aan begeleiding, en zeker als het effectiever, efficiënter en goedkoper kan. So far, so good.

Maar de realiteit is grilliger, je wordt geacht te vechten (lees: concurreren) met ‘collega’s’ die beschikken over een ander wapenarsenaal dan jij. Een wapenarsenaal gefinancierd door belastinggeld, door u en mij dus. En begrijp me niet verkeerd: Gezonde concurrentie is goed, het scheidt het kaf van het koren in de overvolle coachings- en begeleidingsmarkt. Maar oneerlijke concurrentie, dat kan je je zelfstandige kop kosten. En dat maakt me boos, heel boos.

Wat er aan vooraf ging……..

In het najaar van 2009 werd Mirjam Windrich benaderd door een aspirant promovendus van de Faculteit Sociale Wetenschappen van de Universiteit van Tilburg. Hij wilde promoveren (samen met een collega-psychologe) op online coaching en vroeg of Mirjam mee wilde werken aan het onderzoeksproject waarvoor subsidie aangevraagd zou worden. Aldus geschiedde: de subsidie werd toegewezen, een deel van het budget werd gereserveerd voor activiteiten en trainingen die Mirjam zou verzorgen in het project, de samenwerking werd via gesprekken, e-mails en in het openbaar op een symposium bevestigd.

Intussen had ze de promovendi bijgestaan met het uitschrijven van het (door haar ontwikkelde!) wetenschappelijke model, casussen waren beschikbaar gesteld, trainingen en lezingen gegeven. Kortom: van al haar kennis, ervaring  en knowhow werd gretig door de promovendi gebruik gemaakt, in naam van de wetenschap.

Maar kwam puntje bij paaltje en zou de business voor Mirjam er aankomen, die haar was toegezegd en waarvoor geld was gebudgetteerd in de subsidieaanvraag, kreeg ze onverwacht te horen dat ze werd bedankt voor haar diensten. Er was geen samenwerking toegezegd, ze kon fluiten naar de opdrachten en de bijbehorende verdiensten.

Intussen was het onderzoek in volle gang, publiceerden de promovendi vol trots over de eerste uitslagen en waren ze actief in het commerciële veld van trainingsbureaus en opleidingen. In concurrentie met zzp’ers zoals Mirjam, mijzelf en vele anderen. Onder het mom van wetenschappelijk onderzoek en aanverwante status verkopen ze hun trainingen, die verbazingwekkend veel overeenkomsten vertonen met de training die ze bij Mirjam hebben gevolgd. Aan bronvermelding doen ze niet, niet op hun site, niet in documenten en ook niet in het boek dat ze hebben geschreven.

In een poging om dan de gederfde inkomsten en alle activiteiten toch maar vergoed te krijgen (en dan heb ik het nog niets eens over de gebruikte knowhow), werd een factuur gestuurd naar de Universiteit van Tilburg en de promovendi. Maar die bleven in alle toonaarden ontkennen dat er sprake was van een (toegezegde) samenwerking.

Wellicht vanuit de gedachte dat zo’n kleine zzp-er het er wel bij zou laten zitten? Dat de kleine muis de grote olifant met rust zou laten, denkende: daar kan ik niet tegenop?  Dan ken je de vechtlust en het streven naar rechtvaardigheid van de kleine ondernemer nog niet.

Op 24 mei jongstleden zijn aldus zowel de Universiteit van Tilburg als de twee individuele promovendi door Mirjam gedagvaard.

Ik hoop dat het recht zegeviert, dan kan mijn boosheid en frustratie weer plaatsmaken voor een gezonde vechtlust. Om de concurrentie weer aan te gaan met ‘collega’s’, die een eerlijk spel spelen en dezelfde spelregels hanteren.

Lees ook: De Nederlandse Gedragscode Wetenschapsbeoefening van de VSNU

Vrouwen en Het Nieuwe Werken

Het Nieuwe Werken is alweer op zijn retour. Het levert veel stress op en in deze onzekere tijden zou het beter zijn je gezicht op kantoor te laten zien. Vooral vrouwen schijnen moeite te hebben met thuiswerken:

"Zij bemoeien zich toch nog met het gezin en doen kleine klusjes tussen de werkzaamheden door. Vaders kunnen zich makkelijker in de thuiswerkkamer terugtrekken om aan het werk te gaan."

Dat deed me meteen denken aan een opiniestuk in De Volkskrant, waarbij als verklaring voor de geringe opmars van vrouwen naar topfuncties 'een gebrek aan monomanie bij de vrouw' werd gegeven. 

"De belangrijkste reden is dat succesvolle mannen neigen naar monomanie, het bezeten najagen van een beperkte doelstelling. Vrouwen spreiden hun interesse veel meer dan mannen."

Tja, hier zou je uit kunnen afleiden, dat dat ook de reden is, dat vrouwen zich bij het thuiswerken laten afleiden. Door hun interesses: in de was, in de ontbijtroep op de eettafel, in de afwas die nog op het aanrecht staat. 

Nou ben ik zelf niet zo'n opgeruimd type (letterlijk gesproken dan), maar ik kan me niet voorstellen dat vrouwen liever huishoudelijke klusjes opknappen dan een uitdagend stuk werk oppakken. Lekker in de rust van het eigen huis, zonder eindeloos te zoeken naar een vrije flexplek, zonder afleiding van collega's. 

Wat is er dan aan de hand bij deze afgeleide thuiswerkende vrouwen? Moet het huis eerst opgeruimd om ook een opgeruimde geest te hebben? Trek je dan terug in je studeerkamer en sluit de deur. Wat niet weet (ziet), wat niet deert. 
Of moet het huis soms ALTIJD opgeruimd, netjes, spik en span? Nou dames, dan heb ik nieuws voor jullie: dat hoeft niet! Wat je schoonmoeder, buurvrouw, andere mensen er ook van vinden. Laat wat troep over voor je man, dan kan ie zelf ook, heel monomaan, aan het huishouden (mee)werken.

CITO en/of Levenskunst

De afgelopen weken was er weer veel te doen over de Cito-toets. Of de scores per basisschool openbaar gemaakt moeten worden, bijvoorbeeld. Want daarvan zou men dan de kwaliteit van de betreffende basisschool kunnen afleiden. Of dat zo is, daar zet ik trouwens wel mijn vraagtekens bij, maar dat terzijde.

Ik ben vooral verbaasd over de eenzijdige focus op de cognitieve ontwikkeling van de kinderen. Natuurlijk, het is belangrijk dat kinderen goed leren rekenen, kunnen spellen en teksten kunnen analyseren. Dat zijn zeker belangrijke vaardigheden in het leven.

Maar daarmee ben je er niet. Het leven vergt veel meert dan dat; het leven vraagt ook van je dat je jezelf kent, dat je weet hoe je (juiste) keuzes je maakt, dat je er achterkomt welke waarden en idealen je nastreeft, en hoe je je daar naar kunt gedragen. Kortom: levensvaardigheden, ook wel levenskunst genoemd. Maar die zie je niet terug in een Cito-score en ik vraag me af of je dat überhaupt terugvindt in het curriculum van basisscholen? En hoe zit dat op middelbare scholen?

Ik zou ervoor willen pleiten om levenskunst als vak op te nemen in ons onderwijs, 'onze' jeugd te helpen de levenskunst eigen te maken. Zodat het bijbrengen van kennis hand in hand gaat met het ontwikkelen van het zelf. Een mooie balans.

Glazen Plafond?

In De Volkskrant van vandaag staat een mooi stuk van Fleur Wirtz, over het glazen plafond. En, als deze al bestaat, welke rol vrouwen daar zelf in spelen. Vrouwen zitten vooral zichzelf in de weg, is de strekking van het artikel.

"......meisjes gaan zichzelf zien in termen van ideeën en verwachtingen in hun omgeving. Ze raken zo verwijderd van hun eigen overtuigingen en gevoelens."


Een mooie uitleg waarom meiden op hogescholen en universiteiten het zo goed doen, maar in het werkende leven niet dezelfde carrière opbouwen als mannen, die met hangen en wurgen een bul binnenslepen*. 

Binnen de muren van het onderwijs zijn de verwachtingen duidelijk; tentamens halen, projecten tot een goed einde brengen. Maar daarna: wat wordt er dan van hen verwacht? 

De twijfel slaat toe, de vrouw weet het niet meer. Waar mannen op hun innerlijke kompas gaan varen, blijven de vrouwen twijfelen aan wat de verwachtingen nou zijn, en aan welke ze dan tegemoet moeten komen. 

Kortom, een prachtig pleidooi voor het vinden van en varen op je eigen innerlijke kompas.

Wil je deze ook vinden? En leren die te vertrouwen als gids in je leven? Dat kan in 1 week, geloof het of niet! Stuur me een mail en ik leg je alles uit, geheel vrijblijvend.

* Er wordt hier gesproken in algemene termen; er zijn natuurlijk altijd individuele verschillen!

Digitalisering bij UWV

Vandaag verstuurd aan de redactie van De Volkskrant:

Met ontzetting en verbazing lazen wij vandaag het artikel over de digitalisering bij de UWV en de voortdurende ICT-problemen van de site werk.nl. Naar schatting zijn al een paar honderd miljoen in de site gestoken en toch komt de site als slechtste uit de bus. Dat digitalisering de toekomst is, daarvan zijn wij ons al jaren terdege bewust, en daar maken wij ook ons werk van. 

De informatie-technologie geeft ons de mogelijkheid in contact te treden en te blijven met de wereld, ook als het om werk zoeken gaat. Met name bij begeleiding van werkzoekenden, kunnen internet en andere digitale middelen een effectief en efficiënt alternatief zijn voor het traditionele persoonlijke gesprek. Het UWV streeft dan ook naar online begeleiding van werkzoekenden. Dat juichen wij toe, dat doen wij zelf ook al jaren.

Voor deze vorm van begeleiding zijn geen miljoenen nodig. Hoogstens investeringen waar het gaat om het opleiden van professionals. Als het UWV dan toch moet bezuinigen en op de kleintjes moet letten, kan online begeleiding veel goedkoper worden ingericht. Daar zijn geen dure en ingewikkelde technologieën voor nodig, geen complexe systemen die niet werken en waar de gebruiker of de werk-coach zijn weg niet in weet te vinden. En er hoeven geen dure consultants of andere ICT-deskundigen meer worden ingehuurd. Het inmiddels oude en vertrouwde email voldoet om mensen effectief en toch persoonlijk te begeleiden naar werk. De werkcoach is ermee vertrouwd (mits deze de juiste opleiding heeft gevolgd om inhoudelijk precies te kunnen communiceren via email) en de werkzoekende ook.

Dat ervaren wij al jaren door een gestructureerde methodiek te gebruiken voor begeleiding per email, Mindful Analysis, waardoor mensen in korte tijd weten wat ze willen en hoe ze dat kunnen bereiken. Hoewel vele werk-coaches enthousiast zijn over deze methodiek, waarvan ze in diverse workshops en presentaties gehoord hebben, laat de top van UWV het afweten. Een gemiste kans, dat zij nog steeds de oplossing in complexe en dure (ICT-)systemen blijft zoeken, terwijl de goedkope oplossing zo dichtbij is. 

Als je haar maar goed zit

Banken moeten gered worden door de staat, pensioenen worden gekort, het UWV verwacht 85.000 minder banen en de huizenprijzen dalen. Kortom: het is crisis. Niets nieuws onder zon, dat weten we al een tijdje.

Maar wat schetst mijn verbazing? De markt voor cosmetische zorg gaat dit jaar wel met 10% groeien, dezelfde groei als in 2012! De vraag zal dan met name uit Azië komen, maar ook in Europa wordt toch zo'n 6,6% extra verwacht. 'Het aantal borstvergrotingen zal zich in 2013 weer herstellen'.

Ik snap deze wereld niet meer. Eet men liever een boterham minder om toch met grotere borsten door het leven te gaan? Wordt er dan gespaard voor een nieuwe neus in plaats van een koelkast, mocht deze het begeven? Of wordt het soms vergoed door de verzekering? In dat geval heb ik nog wel een tip voor het terugdringen van de kosten van de gezondheidszorg.

"Get your priorities straight", zou ik willen zeggen. En, ik kan het niet laten: Een MA-traject kost minder, als je dan toch niet tevreden bent met je uiterlijk.

Zelfhulp bij depressie

Uit onderzoek van de Universiteit van Glasgow blijkt dat het voorschrijven van zelfhulpboeken een effectieve behandeling is tegen depressies. Het succes wordt ook toegeschreven aan het feit dat de deelnemers aan het onderzoek gemotiveerd bleven door de 3 sessies met een hulpverlener, die toelichting gaf over hoe de boeken te gebruiken.

Het woord 'Zelfhulp' zegt het eigenlijk al: de meeste mensen zijn blijkbaar heel goed in staat zichzelf te helpen, bij voorkeur begeleid door een hulpverlener. Om op weg geholpen te worden, om aangespoord te worden, om te weten dat iemand zich om hen bekommert? Wie zal het zeggen?

De meeste zelfhulpboeken bestaan uit een deel (psycho-)educatie en vervolgens een groot aantal oefeningen en opdrachten. Opdrachten om zaken op te schrijven, om inzicht te krijgen in gevoelens, gedachten en patronen. Om nieuw gedrag in de praktijk te oefenen, te ervaren en te evalueren.

En dat werkt, ook als dat via internet gebeurt, dat heeft een groot aantal onderzoeken inmiddels wel bewezen. Vooral als er een 'echt' mens, een deskundige en geschoolde professional, dat proces begeleidt. En dat is nou precies wat we bij Mindful Analysis ook doen: een ander begeleiden om, al schrijvend, zichzelf te helpen. Zodat het resultaat ook echt van de persoon zelf is en niet dat van de de Mindful Analyst.

Het feit dat er een 'echt' mens, een professional ook nog, bij het zelfhulp-proces betrokken is, maakt het zo succesvol. Omdat men zich gehoord voelt, vertrouwen en vrijheid ervaart om het zelfhulp-proces te doorlopen. Met de regie in eigen hand kan iemand (weer) de kracht van zichzelf beleven en zelfvertrouwen herwinnen. En dus ook depressieve gevoelens te boven komen.

Duur? Wat is duur?

Maandag jl. was ik dus samen met Mirjam Windrich te zien bij Koffietijd om te vertellen over Mindful Analysis, waarom en hoe het zo goed werkt als methode voor online therapie. Naast de vraag of je dan het non-verbale niet mist (Nee dus), krijgen we ook vaak de vraag of € 300,- voor een week-traject nou niet (te) duur is.

Nu kan ik niet bij anderen in de portemonnee kijken en wil ik een uitgave van € 300,- (ook nog excl. BTW) zeker niet bagatelliseren. Wel zou ik inzichtelijk willen maken waarom wij van mening zijn dat een traject niet (te) duur is.

Stel: je gaat een 'traditioneel' traject volgen bij een coach of psycholoog, omdat er in je leven zaken zijn waar je tegenaan loopt. Over werk, loopbaan, relatie of meer psychische problemen als angsten of depressieve klachten.

Al snel heb je dan een tiental gesprekken van max 1,5 uur, verdeeld over ongeveer 3 à 4 maanden. En kost zo'n traject je, nog afgezien van de reistijd en huiswerkopdrachten, al snel zo'n € 1200,- (excl. BTW), en met een beetje pech het dubbele.

Maar hoe kan dat nou? Hoe kan het dat je in 1 week geholpen kunt zijn, waar andere trajecten maanden voor nodig hebben?

Dat komt door het schrijven. Door jezelf terug te trekken achter je computer met het beeldscherm als spiegel, en je gedachten en gevoelens op te schrijven, kom je tot rust en tot inzichten. Daarbij begeleid en gesteund door een oordeelloze 'ander', die jou niet zal afleiden van je proces, maar je juist op weg helpt, op zoek naar je eigen antwoorden.

Heel snel. En je hoeft er je huis niet eens voor uit. Dus wat is dan duur?

Mindful Analysis bij Koffietijd

Vandaag waren Mirjam Windrich en ik te gast bij Koffietijd om te vertellen hoe en waarom de methode voor online therapie Mindful Analysis zo goed werkt. Wil je het ook weten? Klik hier voor de video.

Roze Olifant

"Je moet het loslaten" is een veelgehoord en ongetwijfeld goedbedoeld advies aan iemand die zich ergens over opwindt, ergert of piekert. Over het woordje 'moeten' heb ik het dan nog niet eens; in deze individuele tijden laat niemand zich meer vertellen wat ie moet doen, dus dat terzijde. Het zit 'm vooral in het advies 'los te laten'.

Tja, en dat weet je zelf natuurlijk ook wel. Natuurlijk moet je het loslaten, het sop is de kool niet waard, van al dat gepieker en opwinding heb je vooral zelf last. Maar het is wel makkelijker gezegd dan gedaan. Als loslaten zo simpel was, dan had je dat toch allang gedaan?

Je kunt iemand net zo goed vragen om toch vooral niet aan een roze olifant te denken. Mislukking verzekerd, alle gedachten worden vervolgens omvergelopen door dit kleurrijke beest. Hoe harder je vecht om een gedachte of emotie te negeren of los te laten, hoe hardnekkiger deze zich aan je opdringt.

Maar wat dan wel te doen? Bedenk eerst en vooral dat wij niet zozeer reageren op een situatie zelf, maar op hoe wij die situatie zien en ervaren. Dus in plaats van jezelf te dwingen los te moeten laten, kun je je richten op de gedachten die je hebt. Misschien denk je: de dingen moeten altijd lopen zoals ik dat wil. Of: alle mensen moeten zich gedragen volgens mijn normen en waarden. En: alles wat ik doe moet altijd helemaal goed gaan, er mag niets fout lopen.

Hoe waar zijn zulke gedachten? Zijn ze realistisch? Zijn ze wellicht een tikkeltje te zwart-wit gesteld, te overdreven? Wanneer je dit soort gedachten voorziet van een meer realistischer grijs-tint, zul je zien dat loslaten ineens een peulenschil is. En komt er weer ruimte voor wel 10 roze olifanten.

Zo ben ik nou eenmaal

Tegenwoordig wordt ons voorgehouden door allerhande coaches, counselors en andere 'deskundigen', dat we vooral 'onszelf moeten zijn', dat we moeten leven volgens onze eigen 'ik', onze eigen identiteit. Want dan pas 'sta je in je kracht' en word je gelukkig. Eerlijk toegegeven, daar heb ik me ook wel eens schuldig aan gemaakt. Maar als je eens verder denkt dan deze mooie, doch holle frases, dan roept dat wel wat vragen op.

Want wat is dan dat 'ik' en 'jezelf zijn'? Wat is die identiteit en waar zit ie verstopt, en hoe kom je daar bij? We zijn ervan overtuigd, dat er ergens binnen ons een onveranderlijke, verborgen kern zit, onze identiteit. Dat deze er altijd al was en er altijd zal blijven. En dat het zaak is die te vinden, al dan niet met behulp van eerder genoemde hulpverleners. Want als je die ene, statische bron van wijsheid hebt gevonden, dan staat niets een gelukkig leven in de weg.

Is dat een reële gedachte? Is onze identiteit een aangeboren verschijnsel, dat de tand des tijds doorstaat zonder aanpassing, evolutie of ontwikkeling? Tijdens ons leven staan we aan vele invloeden bloot: van ouders, van familie, van vrienden, van de gemeenschap waar je deel uit maakt, van de samenleving.
Is het dan waarschijnlijk dat onze identiteit daaraan voorbijgaat? Dat deze niet (ook) gevormd wordt door de spiegel die het leven ons biedt? Nee toch?

We hoeven ons dus niet meer blind te staren op dat ene beeld dat we van onszelf hebben. Maar kunnen leven in het vertrouwen dat onze identiteit zich mee-ontwikkelt en we dus in staat zijn ons aan veranderende omstandigheden aan te passen. Best fijn in deze tijden toch?

Alles is leuk, leuk, leuk!!

Net luisterde ik naar een interview op de radio met Minister Plasterk over zijn oproep voor een 'fatsoensoffensief'. Over de rol van het onderwijs daarbij vertelde hij, dat hij zich er regelmatig op had betrapt dat hij zijn kinderen bij thuiskomst uit school had gevraagd: "Was het leuk?" Terwijl het er eigenlijk om ging: Hadden ze wat geleerd?

Leuk, leuk, leuk! Tegenwoordig moet alles maar leuk zijn. Werk en school, maar eigenlijk het hele leven. En niet alleen moet alles leuk zijn, het moet ook nog eens de hele tijd leuk zijn, continue.
Geen tegenslagen, geen rimpels in de vijver, geen donkere wolken en zeker geen langdurig lage-drukgebied. Dat verdienen wij niet, zo was ons het leven niet beloofd! Het leven zou toch een groot feest zijn? Ja, je moet zelf de slingers ophangen, maar toch: het leven loopt toch vooral zoals ik dat wil, leuk dus!

Die laatste overtuiging, die meestal onbewust heeft postgevat, is een hardnekkige en heeft twee elementen:
"Mijn leven moet vrij zijn van tegenslagen en teleurstellingen" , en
"De dingen moeten lopen zoals ik graag wil dat ze lopen en het is onacceptabel als dat niet zo is".

Denk hier maar eens rustig over na en vraag je af: Is dat waar? Klopt dat met de feiten? Is het logisch?

En tot slot.........Is het leuk?

Geeft de sneeuw het leven kleur?

Het heeft gesneeuwd in Nederland en het openbare leven staat ineens stil: er staat 1000 km file, treinen rijden een aangepast dienstrooster, bussen staan vast en anderen proberen al fietsend, met gevaar voor eigen leven werk, studie of andere afspraken te bereiken. En de wandelaar.....die is nog het beste af, mits in het bezit van sneeuwschoenen.

Graag had ik vandaag in de auto's en in het OV als een vlieg op het plafond rondgekeken, iedereen observerend die te kampen had met vertraging en geploeter. Wat waren de reacties? Was er stress? Stress om al die belangrijke afspraken, die niet door konden gaan? Om belangrijke deals die niet (op tijd) gesloten konden worden? Om de baas die boos zou worden? Of was er woede? Woede op de NS, Rijkswaterstaat, KNMI, die "weer eens niet voor de situatie toegerust waren"?

Of was er juist gelatenheid en acceptatie? Omdat het buiten onze macht ligt iets aan deze situatie te veranderen. Omdat we begrijpen dat het niet loont om je energie te verspillen aan zaken, waar je geen invloed op kunt uitoefenen. Omdat we weten dat het rust en ruimte geeft in hoofd en hart om je neer te leggen bij het onvermijdbare. En dus kunnen ervaren dat er geen man overboord is als het leven eens anders loopt zoals gepland. Sterker nog, dat de verrassing van het onverwachte het leven kleur geeft!

Mindful Analysis avant la lettre

"Het leven wordt achteruit begrepen, 

maar voorwaarts geleefd" 

(Søren Kierkegaard,  Deens Filosoof 1813-1855)

Dit inzicht is bijna 200 jaar oud en nog steeds actueel! Kierkegaard had 2 eeuwen geleden al door, dat een belangrijke bron van kennis in iemands verleden ligt. Dat levenservaring een belangrijke bron is van zelfinzicht en groei.

Het gaat erom in het heden te leven, om te genieten van het 'hier en nu', van opmerkzaam zijn wat het leven je op dit moment te bieden heeft, om alle zintuigen open te zetten. Maar ook om de minder mooie kanten van het bestaan te erkennen en te ondergaan; verdriet, eenzaamheid, verlies etc. Met de kennis, dat emoties (mooie en pijnlijke) weer overgaan, dat je ze niet bent. En vooral ook te weten dat je de keuze hebt om te werken aan de dingen die je waardevol en belangrijk vindt. 

Je levenservaring is daarbij een belangrijke bondgenoot, een wijze en waardevolle bron van kennis over jezelf. Door af en toe eens terug te kijken naar je leven, zowel de mooie als minder prettige momenten, kun je patronen herkennen, krachten van jezelf ontdekken, paden onderzoeken die je hebt ingeslagen, evenals de fouten die je hebt gemaakt. Je verleden kun je niet veranderen, dat hoeft ook niet. Maar je kunt accepteren dat je leven is gelopen zoals het is gelopen, en uit al je ervaringen lessen trekken over je zelf en je toekomst. 

Zodat je je leven voorwaarts leeft! 

Wat gij niet wilt dat een ander geschiedt, doet dat ook u zelve niet

"Waarom zei je nou niks? Je zat daar maar passief iedereen aan te gapen. Terwijl je weet dat ze geen gelijk hebben. Dat doe je nou altijd! Je kunt ook echt helemaal niets! En je haar zat trouwens ook nog eens heel erg stom en je kont is te dik!"

Stel je eens voor, dat je bovenstaande hardop tegen iemand zou zeggen. Die ander kan je partner zijn, een goede vriend, familielid, collega, wie dan ook. Zie je het al voor je? Nee toch?

Toch zeggen velen van ons zulke dingen veelvuldig tegen zich zelf. Met een toon en woordgebruik, die we in het openbaar niet zouden durven bezigen. Het is een aanval, een hamerslag, het heeft niets te maken met positieve feedback of opbouwende kritiek.

"Ja, ik ben nou eenmaal heel kritisch en streng voor mezelf", zo heet dat dan. Met kritisch zijn is niets mis, maar echt constructief kun je deze uitspraken niet noemen. Ze wijzen vooral op een gebrek aan mededogen en liefde voor jezelf . Wat heeft het voor zin om jezelf zo naar beneden te halen, op een wijze die je je ergste vijand niet eens aan zou doen? En een belangrijkere vraag nog: wat kun je doen als je jezelf hierin herkent?

Schrijf eens een brief aan jezelf vanuit het gezichtspunt van een denkbeeldige vriend die jou goed kent, die jou onvoorwaardelijk accepteert zoals je bent. Een 'vriend' die weet, dat niemand perfect is en sterke en zwakkere kanten van anderen accepteert. Die vriendelijk, betrokken en begripvol is.
Wat zou deze 'vriend' je schrijven over de zaken waar jij zelf ontevreden over bent? Welke veranderingen zou de vriend formuleren, vol mededogen en compassie?

Probeer het eens en kijk wat er gebeurt!

Piekeren als Puzzel

Laatst las ik een mooie metafoor over piekeren:

Piekeren is alsof je een puzzel van 1000 stukjes uit je hoofd probeert op te lossen i.p.v. op de tafel voor je.

Al die losse puzzelstukjes in je hoofd veroorzaken chaos, onrust, verwarring en stress. Het overzicht is weg en je hebt het gevoel dat je erin verzuipt.

Niemand (een zeldzame idiot savant daargelaten) is in staat zo'n ingewikkelde mentale taak uit te voeren. En toch besteden veel mensen vele uren per dag of slapeloze nacht aan deze onmogelijke opgave: om alle puzzelstukjes al denkend op de goede plek te leggen.

En hoe complex zo'n mentale taak is, des te eenvoudiger is de oplossing. Want hoe gaat een puzzelaar aan tafel te werk? De stukjes worden gesorteerd, eerst op vorm (recht of niet) en daarna op kleur. Bomen bij bomen, zee bij zee, steen bij steen etc. En zo wordt de enorme berg puzzelstukjes teruggebracht tot kleinere, overzichtelijke eenheden.

Zou dat ook zo bij piekeren gaan? Vast wel! Als je alle onderwerpen en situaties waar je zoal op een dag over piekert eens opschrijft en vervolgens bekijkt of en hoe je ze kunt sorteren. Ik weet zeker dat je dan een aantal thema's tegenkomt; een aantal onderwerpen en/of situaties die steeds weer terugkeren. En zo wordt, net als bij een echte puzzel, de enorme berg zorgen teruggebracht tot een kleiner aantal, overzichtelijke uitdagingen.

Ik wens je heel veel succes!

Mindful Analysis ontrafeld: schrijven werkt!

"Mindful Analysis, dat is toch maar een beetje heen en weer mailen? Dat werkt toch niet? Je kunt elkaar niet eens in de ogen kijken, dat is toch vreselijk onpersoonlijk!"

Zie hier de 3 meest gehoorde misvattingen over Mindful Analysis (MA), het begeleiden via email. Dat geeft niet, onbekend maakt onbemind. Dus wat is Mindful Analysis dan wel? En wat maakt het effectief?

MA is meer dan coaching en therapie, het is namelijk zelfzorg in de meest zuivere vorm: een diepgaand zelfonderzoek dat al schrijvend tot stand komt. In alle rust, achter je eigen computer. Met de begeleiding van een Mindful Analyst, die als geen ander weet dat alles anders wordt wanneer je met geschreven taal werkt.

Dat het schrijven over persoonlijke ervaringen een heilzame werking heeft voor geestelijke en lichamelijk gezondheid, is al in verscheidene studies aangetoond. In De waarde van schrijven heeft Mark Mieras deze studies op een rij gezet. De conclusies spreken voor zich en dus ook voor Mindful Analysis:

• Wie schrijft helpt zichzelf om de ervaringen van het leven te verwerken;
• Wie schrijft benoemt emoties en ordent ervaringen; Activiteiten, die een stabiliserende werking hebben op de geest;
• Een coherent betekenisvol verhaal over je leven vormen is belangrijk; schrijven kan dit vitale proces stimuleren.

I rest my case..............

De maakbare maatschappij?

Ieder mens dat wel eens iets heftigs in zijn leven heeft meegemaakt weet dat het niet waar is: de maatschappij is niet maakbaar. Je leven is niet maakbaar, je kunt niet alles in de hand hebben en controleren en krijgen zoals je het hebben wilt.

Toch is er veel in onze maatschappij dat je wel de indruk geeft dat je alles zelf kunt bepalen. Dat legt een hoge druk op ons allemaal en is voor velen ingewikkeld om mee om te gaan. Want de rechtsregels lijken je te beschermen, maar laten je toch ook wel in de steek. Je arbeidsovereenkomst leek zo veilig, maar die wordt toch ontbonden. Je eet en drinkt gezond en toch word je ziek. Je bent lief voor je echtgenoot en toch gaat hij vreemd. Shit happens, roept dan wel een iemand. En ja, shit happens.

Het is vaak een wankel evenwicht: dat tussen de eigen verantwoordelijkheid en het toeval of, zo je wilt, het lot. En als je jezelf en de wereld om je heen beschouwt als een ding dat je eigenhandig kunt veranderen in wat je maar wilt, dan vergis je je. En het feit dat we elkaar maar proberen te verkopen dat het wel het geval is, maakt het er niet beter of makkelijker op. 

Het is namelijk niet zo. Wij kunnen dat niet. Het enige wat je wel kunt doen is opletten, hier en daar iets bijstellen, maar verder zijn we allemaal overgeleverd aan krachten die groter zijn dan wijzelf. Dat is het leven, dat is de kunst.

Gratis Chatspreekuur bij Mirjam.nu

Voor veel mensen is online coaching, therapie en andere hulpverlening nog onbekend. Wel wordt er steeds meer gebruik gemaakt van de diverse gratis sites die vele instanties in het leven hebben geroepen. Men kan programma's volgen die gebaseerd zijn op protocollaire behandelingen en bewezen coachings- en therapiemethoden. Vaak kan men ook direct terecht via een chatmodule.

Mindful Analysis is op een beperkte wijze ook via chat toe te passen. Om de online drempel nog lager te maken dan die al is, gaat het chatspreekuur van Mirjam.nu in 2013 weer in.

Er is de mogelijkheid om maximaal een half uur met een van onze MA's te chatten over onderwerpen die geschikt zijn voor Mindful Analysis. Denk dan aan vragen die betrekking hebben op je loopbaan, je onderneming, je privéleven en natuurlijk ook de combinatie daarvan. Plotselinge zorgen kunnen geuit worden, een gesprek kan kort en krachtig worden voorbereid. Maar het spreekuur dient ook ter kennismaking met onze manier van werken.

Die is er vooral op gericht om jou, voornamelijk via geschreven taal. snel helderheid te kunnen doen verkrijgen over de zaken waarmee je zit. Want alleen met je eigen inzichten kom je eruit. En de MA is getraind om je daar snel en vakkundig in te begeleiden. Mindful en Analytisch!